Zeg niet ‘Ahold’. Stop ermee. Zeg ‘Ahold Delhaize’

Als we vinden dat de holding van Albert Heijn, Etos, Gall & Gall, Bol, Delhaize en verder al die Servische, Roemeense, Amerikaanse en Indonesische formules, ‘Ahold Delhaize’ moet worden genoemd en niet ‘Ahold’, dan lopen we met die mening in de pas met wat mensen van Ahold Delhaize vast ook zullen vinden. ‘We heten niet meer Ahold, dat was toen. We heten Ahold Delhaize’. Dat in de pas lopen, nou, dat komt dan een keer zo uit. Maar er is een reden voor.

Toen in 2015 Ahold en Delhaize – met destijds Dick Boer namens Ahold en Frans Muller namens Delhaize als visuele boegbeelden – de vorming van Ahold Delhaize aankondigden, werd dat door de twee bedrijven geformuleerd als ‘een fusie van gelijken’. Maar al snel daarna gingen financieel deskundigen naar de financiële transactiedetails kijken, en sommigen van hen zeiden dat het meer een overname van Delhaize door Ahold was, dan die fusie van gelijken.

Op internet is zelfs een kop van de NOS te vinden, juni 2015: ‘Ahold neemt supermarktketen Delhaize over’, een enorme versimpeling als je bedenkt dat in de VS de formule Hannaford in handen was van Delhaize, maar Ahold had die voorheen ook wel willen hebben, dus het ging echt niet om een florerend concern dat een niet florerend concern overnam en evenmin ging het om noodlijdende Delhaize-onderdelen die zogezegd ‘door Ahold wel eventjes op orde zouden worden gebracht’.

Datzelfde sentiment speelde bij de benoeming van de directie. En jaren later meldde een Belgisch detailhandels- of zakenmedium nog ‘laatste Delhaize-persoon nu ook weg uit de rvc’. Kijk, dát soort gevoeligheden. Waar doelen we dan nu op?

De laatste tijd lijkt de naam Ahold Delhaize weer een beetje te verdwijnen, om plaats te maken voor ‘Ahold’. Nee, data, statistieken en andere harde info daarvan heb ik niet, maar het is alsof ik het al lezend en informatiesnuivend steeds meer om me heen zie, zeker ook in de media. Ahold. Geen Delhaize meer erachter.

Natuurlijk, als een bedrijf moet worden genoemd en de naam van dat bedrijf bestaat uit twee namen, dan kan iemand besluiten die tweede naam in de gauwigheid of door ruimtegebrek (denk bijvoorbeeld aan de dagelijkse beursoverzichten) eerder te laten vervallen. Zeker in Nederland, waar Ahold al decennialang een begrip was in het zakennieuws. Maar dat is nu net het onbeleefde eraan.

Er waren in de tijd van het samengaan ook stemmen in België die vreesden dat het om een overname ging, meer dan een ‘fusie van gelijken’. En als Belg heb je dan toch weer dat gevoel dat je voor de zoveelste keer door de Hollanders onder de voet gelopen wordt, of anders in elk geval, niet de aandacht krijgt die passend en hoffelijk zou zijn.

Zeker in dit afgelopen jaar – van maart vorig jaar tot nu – moet dat ook een sentiment zijn dat meespeelt. Delhaize – de formule, bedoelen we hier – was niet meer winstgevend genoeg en om dat te verhelpen werden de filialen uitbesteed aan franchisers, bestaande en nieuwe. Met als bijkomend gevolg maandenlang tumult, in winkels, in dc’s en ook in de media. Delhaize als ‘de formule met een probleem, waar Ahold iets mee moet’, Albert Heijn niet, dat ging gewoon door in België waar het mee bezig was.

Wie Ahold zegt en niet Ahold Delhaize, beledigt of kwetst daarmee een beetje – of wellicht meer dan een beetje – onze zuiderburen. En de Walloniërs zullen het wellicht niet merken, maar de Vlamingen onder hen beheersen onze taal net zo goed als wij, en die zien dan weer dat ‘jullie, ten noorden van ons’ weer gewoon over Ahold spreken. Ahold, het beeld van een Nederlands bedrijf dat een Belgisch onderdeel heeft opgeslokt – en verteerd.

Onze zuiderburen kunnen dit niet. Die kunnen niet hun ‘macht’ over de namen hun kant op trekken. Die kunnen niet ‘Delhaize’ zeggen terwijl ze Ahold Delhaize bedoelen. Het zou meteen fout worden opgevat, omdat die naam de formulenaam is van de keten zelf.

En dus, vanwege al die mogelijke irritaties aan de andere kant van onze grens, zou het ons sieren als we niet meer Ahold zeggen, maar Ahold Delhaize. Uit hoffelijkheid, en met het oog op diplomatie. Hoffelijkheid, bescheidenheid, wellevendheid, beleefdheid, al die handvatten voor goede omgangsvormen. Daar schijnen ‘wij, Nederlanders’ in de ogen van niet-Nederlanders (Belgen, Duitsers, Britten, Fransen, echt velen…) niet in uit te blinken, althans, dat komt geregeld terug in de media – weliswaar ook ‘onze media’, dus we zijn wel ‘ontvankelijk voor reflectie’.

Dat wel. Maar dan nog. We zijn zogezegd ‘direct’. Dat heeft z’n voordelen, je kunt man en paard noemen als het nodig is en de vinger op de zere plek leggen, in plaats van heel omfloerst en indirect proberen duidelijk te maken dat je bijvoorbeeld zeer ontevreden bent over het resultaat van de handelingen van een ander – en dan maar hopen dat de boodschap overkomt... Maar al die Belgen, Duitsers, Britten, Fransen etc. zien van ons kennelijk eerder onze botheid, die hun zo vreemd is.

En dus – nu weer terug naar de sector – is voortaan Ahold Delhaize zeggen vast een fraaie oefening in zaken waar we niet zo goed in zijn. Die hoffelijkheid, wellevendheid, diplomatie… en ergens is het zelfs een goede oefening in empathie. ‘Ik, Nederlander, geef me er in het contact met jou, Belg, rekenschap van dat ik woorden moet gebruiken die jou niet ontrieven.’

Ahold Delhaize. Weg met Ahold. Meneer uit Brussel, mevrouw uit Antwerpen, onze oprechte excuses voor de afgelopen tijd, we zullen het nooit meer zo zeggen. (Foto: Frans Muller (l.), in 2015 nog ceo van Delhaize Group, en Dick Boer, in dat jaar nog ceo van Ahold, fotobron: Ahold Delhaize/archief FoodPersonality.)